Boelies:

As a child Elon Musk was bullied so severely he once had to be hospitalized because of a beating from other students | UPRISER

As a child Elon Musk was bullied so severely he once had to be hospitalized because of a beating from other students

Bietjie sosiale kommentaar

As ek na onderhoude met Elon Musk, die Suid-Afrikaner, kyk, kry ek so lekker, want Elon het sy boelies oorwin. Hy het in Amerika ‘n tuiste vir sy slim brein gevind en húlle geniet sy talente. Hy is seker een van die heel rykste mense op aarde. Ek wonder wat dink die boelies daarvan?

In Suid-Afrika (en beslis oral op ons planeet) is boelie ‘n vreesaanjaende probleem. Die boelies verwoes so ver as wat hulle gaan. Hulle slagoffers word lewenslank sielkundig geknou en ja – die probleem word erken, maar die boelies kry nie hulp nie. Is dit om dat hulle altyd as die wenner uit die situasie tree, dat ouers en onderwysers dink dit gaan baie goed met die wenner? Dit pla my.

Waar hy kom word ‘n boelie dikwels as ‘n leier gesien. Hy kan mos mense regsien. Op hulle plek sit. Maar, groot maar! Hy word iemand se baas, iemand se man, iemand se pa. En hy vertrap en verniel verder. Breek mense. Breek ons nasie. Ons moet hieroor skryf en kerm en kla.


Die wat moet ingryp doen dit verkeerd. Boelies het ‘n ongelooflike probleem. Is siek in die boonste verdieping. Benodig hulp.

En het jy geweet die dogters is die ergste? Gaan google dit. Ek wonder altyd hoe lyk so ‘n dogter se ma agter ‘n toe deur? Ek het een so ‘n dogter se ma ontmoet: enkelouer, muis – en sussie is die baas. En ma moet nou vir juffrou Dreyer aanvat. Sy het haar arms gevou en gewag dat haar ma haar gerepiteerde teks moet vertolk. Toe ek verduidelik ek het nou ‘n klas en ek gaan nie nou met hulle praat nie en eintlik nooit nie, het sussie net vir ma hoof toe gevat.

Daar is ook die ouers wat hulle kinders kan boelie dat jou hart wil breek. Wat jy dan besef is hoekom party kinders vir almal ore aansit.


By dogters byvoorbeeld het  ‘n dogter uit so ‘n huis, ‘n vermoeë om te boelie met haar skerp tong, wat baie volwassenes nie het nie. Sy het ook gewoonlik ‘n paar prinsesse wat haar slaafs volg. Met skokkende persoonlike aanmerkings saai hulle gebreekte siele waar hulle gaan op die skoolgrond en in klasse.


Boelies teer op mense se uniekheid. Dit wat jou besonders maak. Dit wat God vir jou as geskenk gegee het. ‘n Boelie en haar/sy maters sal jou aanvat oor jou ras, jou ouers se adres, jou hare, jou gewig, jou pa se werk, jou kos vir pouse, dit wat jy kerk toe aantrek. Noem maar op.


Natuurlik vat hulle ander tieners aan voor almal in die klas. Natuurlik. Openbare vernedering is mos baie effektief. Tieners wil immers asseblief tog net onsigbaar wees. En hierdie kriminele weet dit.


Ek het dit my werk gemaak om hierdie kriminele vas te vat. Hulle moes voor die hele klas om verskoning vra as hulle iemand voor my probeer verneder het. Maar ek weet dit het nie gehelp nie. Want by die huise word daar geboelie.


Dink hoe gaan dit by die huis as pa en ma werk en sesuur by die huis kom. Verder weet ons almal hoe min respek daar tussen baie eggenotes is. Hoe daar geboelie word by werkplekke.


Is ‘n boelie ‘n leier? Nee. Hulle is kriminele wat altyd hulle sin moet kry. Altyd, altyd mag oor alles en almal wil hê. Altyd veg om die mag en die voordele daarvan te behou. Hulle moet van baie klein af hulp kry. Hulle is verslaaf aan  mag en sien die medemens as ‘n pion om mag te kry en te behou.

Hierdie pione doen baie skade op. Maar baie van hulle staan op – soos Elon Musk en word wat hulle bedoel is om te wees! Dankie tog daarvoor!


Maar dit is vir dié wat gebreek word deur die boelie wat hierdie skrywe is. Sal my geskryf hieroor sake laat verbeter? Nee. Want baie bewonder heimlik die boelies van hierdie planeet.


Boelies word nooit vervolg of gevonnis nie. Dit is ook nie onder meeste van ons ‘n afgryslike daad teenoor die naaste nie. Hoe werk dit? Wat sê dit van ons as nasie?

Boelies

Sonder ingryp

kyk ‘n siek nasie

hoe die boelies dit doen:

soos hiënas op jag

kom hulle weer en weer

om telkens ‘n nuwe plan

teen die prooi in te span.

Die bevel aan hul “vriende”:

“Issoleer en verskeur!”

Dié vals bravade

dié gewaande mag

ontkiem in menige huis

is voorbeeld, is kultuur

wat ‘n siek nasie

bang verduur!


(San Dreyer)

Rebusfontein o, Rebusfontein – waar al my stres verdwyn!

My uitrusting is inderhaas saamgeflans. Dankie tog hier is so baie varings op Rebus!

Ek het ‘n paar passies geoefen. So ‘n ‘”entrance” gemaak waartydens ek vir die Rebus dames gedans het. Lekker gejive om te wys die knieë kan nog. Hulle het almal ingeval. Hulle knieë is natuurlik beter as myne!

En toe maak ons treintjie! Ons kry mekaar in die sye beet en daar gaan die trein om en om. Una slaat aspris neer en ons moet net probeer mooi val. Veral ek met die varingrompie. Adri help almal op.

Die fotograaf daag op. Almal is reg om foto’s te neem. Nogal talentvol op vele vlakke ons klomp! Dit pronk, trek boudjies in, stoot boobs uit en tuit die bekkies! Die geliefdes sou week geword het van die trots! Lieflike foto’s. Sexy ja! Behalwe my foto.

Die kok roep my nader. Ek is maar onwillig, want ek is nog nie klaar gepose nie! Ek lyk regtig 63 op daai foto. Nee, ek soek daai tydlose “look”. Die fotograaf sal sy towerstaffies moet uithaal en plan sien.

Elk geval. Ek wil heel eerste leer sous maak. Een van daais wat van vleis tot roomys kan omtoor tot ‘n smaakgenot. Ander mense glo jy moet kan kosmaak. Ek glo gooi dood met ‘n sous. So bly ek mag slaai maak. Chop en gooi dood met ‘n sous. Die kok help my reg: “Nee. Was daai blare in soutwater, dán chop jy! Higiëne! Higiëne.” O, ja. Oeps. Kwaai kok nogal…

Sy wys my hoe om die mosterdslaaisous te maak. So bly sy het my geleer! Dit proe hemels. En jy gooi in en roer. Laat staan in die yskas. Gooi die sous oor na al die gekerf! Genugtig!! Seker die grootste slaai wat ek nog gemaak het!

Vermeerder na goeddunke.

Die slaai het meestal komplimente gekry. Al wat ek wil weet is of ek die sous oor vanilla roomys kan probeer. As dit werk het ek uiteindelik die volmaakte sous leer maak.

Skielik sit Toortsie, Aalsie en Sonell ‘n lied in. Hulle ken die woorde. Die res tralala saam. Tannie Frannie en Trommeltjies sit nog ‘n lied in. Ons maak weer treintjie.

Terwyl ons nog so treintjie skree: Kameel en Christa: ” Tafeldans! Tafel toe!” Kameel en Christa is eerste op. Fout. Dis so lekker hulle wil nie afklim nie! Die res staan en sing en handeklap. Die twee girls kap die ritme. Jy kan sien hulle ken van tafeldans!

Positief klim ook op die tafel. Haar positiewe houding laat haar nie toe om uit te sit vir ‘n dans nie! Die drie dans die lang tafel op en af dat die pote kreun. Toe die asems op is klouter hulle af. Almal drentel na die kok toe. Tyd vir nog ‘n gereg.

Ek gaan soek die fotograaf. Ons moet praat oor foto’s toor en al daai dingetjies. ‘n Almanak is ‘n groot ding! Ek wil tydloos lyk waar ek teen ander se mure hang!

Sy voorstel lyk toe so:

Maak gereed vir die makietie (Opgegradeer met nuwe einde)

Gits, nee kyk. Ek sien uit na hierdie saamwees.

Twinkle werk op my nerwe. Wil net die vlaktes vat. Sy smag na vryheid soos ek. Charlie is rustiger. Hy lê en bekyk ons deur halftoe oë. Aartsluiaard. Hy leer my van ontspan. Laat gaan…

Una kom sê sy het vergeet waar ons kuier. Ook maar deur die blare soos ek. Sy vra ek moet haar help soek. Sy stap solank. As sy die kuierhuis huis kry sal sy my kom sê of ek vir haar, maar ons kry mekaar weer op die stoep.

Natuurlik het ek die deur oopgepluk met net ‘n handdoek om my. En die ding is te klein en ek keer en pluk en steek weg. Una is dik van die lag. Ek belowe ek kom ook soek.

Onderklere word aangepluk. Gelukkig is Charlie se oë klaar toe.

Ek storm deur toe. Og, tog! My bloes vergeet. Pluk hom gou aan. Skoene! Skoene. Kaalvoet gaan nie vir my werk nie. Het nog nooit geglo my stylvolle oumagroot het kaalvoet oor die Drakensberge gegaan nie. Neee.

Ek pluk die voordeur oop en… die… se Twinkle nael verby en laat waai. Met my agterna. Una het mos mooi gevra geen gediertes nie. Ek weet ek gaan nie vir Twinkle vang nie. “Twinx! Twinx!” Maak ek op my stem staat, maar ek ken vir haar! Nou is sy stokdoof verby.

Toe ek na so ‘n 20 meter se powere drafstappie vooroor buig om my asem terug te kry, kyk ek in my kale bene vas. Pluk my nek op om te kyk of my panty darem my skaamte bedek. Ja, darem. Ek kyk vinnig rond. Het iemand hierdie moeder van swak eerste indrukke gesien?

Ek hang weer vooroor. My onpaar skoene glimlag vrolik terug. Sluit aan by die gegiggel van iewers af.

Ek. Skaam. My. Dood. Is hierdie poging tot ‘n uitrusting, of dan gewaad nou regtig nodig? Moet ek self en ek persoonlik my naam so ruk?

Moet ek gaan groet of net terughardloop? Vir almal om hulle te verkyk aan boudjies wat elkeen in sy eie rigting spat? Nee. En toe vries ek maar. Dalk kan Seegogga my net kom toeverf!

Ek kyk om. Vriendin Christa staan op my stoep en roep:

“Moet ek ‘n langbroek bring?”

Ek knik nederig:”Die een op die bed asseblief!” Sy kom met ‘n spoed wat beter lyk as myne. Ek skud myself in die nou pype in.

“Kom ek gaan stel jou voor aan die res van die goue vroue,” sê Christa.

“Ek kan nie wag nie! Dit moet ‘n groot lekkerte wees om julle groep saam te beleef!”

Daar is nog baie potensiaal in jou oor!

Hierdie skryfstuk is vir almal wat wil groei. Almal wat hulle groef begin skeef aankyk het. Daar is ‘n alternatief. Daar is altyd opsies. Altyd! Doen klein nuwe dingetjies. Dit word groei genoem. Veg teen stagnasie en groewe. Laat ons leuse “nuwe klein vreugdetjies” of dan “groei” word. Daar was soveel jare nie tyd of energie daarvoor nie! Laat ons glo daar is nog ontsaglik baie potensiaal in ons oor.

Ontmens

Sy het altyd op die rand geleef. Nie die kringe gevul, beheer of regeer nie. Die rand was baie interessanter – daar was ‘n uitsig op baie dinge. Wie die groep regeer en wie dit wil regeer. En waarmee. Hoe die groep begin dikteer. Wat jy alles moet doen om in die groep te bly. Een groot voordeel van die rand is dat sy makliker in en uit kon beweeg. Niemand het haar ooit regtig gemis nie…

‘n Uitsig wat baie ontstellend was, het sonder uitsondering gewys hoe die mens ontmens word. As sy in lang verkeerstoue agter die stuur gesit het, het sy in opstand gekom. Ontmens-ing! Dit was dan dat sy uitgeklim het en op die karre se dakke gedans het, by vensters in-geloer en die bestuurders bekyk het. Moeë siele sonder stemme. Stil en sonder opstand het hulle die verkeer verduur. Die werkdag se uitdagings oor en oor herleef. Sonder oplossings.

Radiostasies het valse vreugdes uitgesaai. Of met vurige rock die woema probeer terugsit in moeë ma’s en poegaai pa’s. Party omroepers het hard probeer om hulle nagevorsde onderwerpe heel intellektueel te laat klink. Maar die verkeer het enige sinvolheid geboelie tot op die agterste sitplek. As die verkeerslig groen geword het, het sy weer agter haar stuur ingespring. Vir ‘n ruk sou sy weer deel wees van die onkeerbare. Die ontmensing.

Terwyl sy deur verkeer gesleur het, het sy die een geword wat wil mens bly. Elke dag self wou mooi maak. Nie sit en wag dat dié agter die skerms knoppies druk wanneer hulle so besluit nie. Sý wou haar eie mooi beheer. Haar stukkie lewe self  leef. Mooi leef. Dit wat aan haar gegee is as ‘n uitdaging en ‘n geskenk begin geniet. Met die klein dingetjies. Nuwe groen gras. Lentegroen babablaartjies. Bloeisels.Veral bloeisels.Voëlroepe. Met groot dinge soos die saffier daarbo. Berge, veld en see.

Baie kere was daar ‘n ongeluk. Het die verkeer in ‘n lang wurm gestop. Sou stop vir langer as wat haar geduld kon uitrek. Dan het sy teen die vuil, growwe mure van ‘n ou gebou uitgeklim. Van dak tot dak gespring. Gaan sit op haar ou plek – die dak van die hoogste gebou. Dalk so twintig verdiepings hoog. Haar bene het teen die rand  afgehang. Sy het aan die geute vasgehou, voorentoe gebuig en afgekyk.

Onder het die tou karre gestaan. Niemand kon meer jaag nie. Alles verkeer het gestol. Sypaadjies was gepak met voetgangers. Gekleurde miertjies wat skarrel na dit wat nog moet kom. Skarrel agter alle onnodigheid wat net te noodsaaklik geword het. Almal  beheer deur rooi ligte. Groen ligte. Miertjies beheer deur verkeer. Met geen opstand. Niks wat bevraag-teken word nie.

‘n Trein het die stasie verlaat. ‘n Lang swart slang met sy maag vol van al die mense wat hy opgevreet het. Iewers sou hy hulle uitspoeg – op plekke wat hy lankal uitgekies het. Sy het op die trein se dak gespring. Op haar maag gelê en onderstebo gehang om by ‘n venster in te loer. Mense het met oop monde geslaap. Hulle nekke het slap na links of regs gehang. Slap, moeë lappoppe. Hulle het teen niks meer gestry nie.

Sy het weer van dak tot dak gespring. Op die rand van die stad. Die randfiguur. Die een wat nie deel wou word nie. Op haar plek gaan sit. Daar was ‘n sagte, gebrom van karre en treine. Meer steurend was die hartklop van die stad. Mense se hartklop wat jaag omdat hulle asemhaling jaag, omdat hulle moet jaag. Die geluid het alles oorheers. Selfs die klankgolwe beheer. Beheer wat jy sou hoor: die hartklop van die moeë mense van die stad.

Die dooie wurm het begin lewe toon. Gekriewel. Weggesukkel. Die omroeper het vrolik aangekondig dat die ongeluk opgeruim is. Sy het aan haar stuurwiel gehang tot by die woonstelblok waar sy ingedraai en in die parkade gestop het.

Elke nag het die stad haar wakker gehou. Haar hoeveelheid rus bepaal. Sy het gewag vir elke kar wat verby kom om weg te ry tot sy hom nie meer kon hoor nie. Sy het geluister of daar voëls roep. Maar net ‘n opgewerkte motorfiets het sy bestuurder se woede teen ‘n onbehoorlike spoed verjaag.

Sy het op haar linkersy en dan op die regtersy gedraai. Die obsessie met vryheid was groter as die vorige paar dae. Dit het dikteer wat sy moet dink. Elke keer wat sy wou insluimer, het dat sy moet vrykom haar wakker geskree. Om in opstand te kom teen alles wat ontmens en jou ‘n gevangene maak, het ‘n hoofpyn in haar slape ingehamer. Sy het gelê en ontleed waarin vryheid sal lê.

Teen opstaantyd het sy geweet dat daar in woorde vryheid sal kom. Dat jy op vleuels van woorde die hoogste geboue kon klim. Vandaar kon inkyk. Op die rand kon beweeg in ‘n gesonde, objektiewe afstand.

In verkeer het sy beplan hoe sy dit vir hom sal sê. Hy sou haar natuurlik manipuleer dat sy die maatskappy wat vir haar goed was in die steek laat. Lojaliteit sou ‘n verwyt wees. Die dreigement sou wees dat sy net nooit weer vir sy maatskappy moet kom werk vra nie. Op alles sou sy natuurlik ‘n ja meneer knik.

Toe het sy weer in ‘n ongelukstoneel ingery. Daar was ‘n langer ry karre as ooit. Die omroeper het gesê dat dit ‘n uur sal neem om op te ruim. Weer het sy sy op die dakke gaan spring. Op haar gunsteling plek gestaan. Gekyk of sy die snelweg kon sien. Of sy ver kon sien.

Sy het op haar rug gaan lê. Die blou saffier was blouer as ooit. Sy het haar vryheid aan hom uitgeroep. Toe twee duiwe verby gevlieg het, het sy hulle geroep. Hulle het langs haar kom sit. Sy het op die een se rug geklim, hom gevra om hoog en ver te vlieg, want sy wou die grasvlaktes van Afrika sien.

Sy het haar bedanking ingedien. Op alles ge-amen. Dokumente geteken. Uitgestap. By haar huis die rekenaar oopgeslaan en op die vleuels van woorde na haar vryheid gedans.

My Rebus huisie

My fantasiehuisie op Rebus het ‘n uitsig oor die dam! Dit is nou wonderlik. Ek kry gedink en geleef as ek die natuur kan sien. Kan inasem.

Ek snoes graag. Snoes is belangrik. As ek snoes kan ek stories optower en myself so deel maak daarvan dat niks anders belangrik is nie.

Dus is my huisie se naam Snoesie. Hier is die foto:

Was ek nou nie gelukkig om hierdie huisie te kry nie! Was ‘n gesukkel om ‘n groot stoep te kry! Gelukkig gaan wys Una toe daar naby die dam vir my hierdie huisie met meer stoep as huis! Ek weet toe dadelik ek en Snoesie gaan lekker saam snoes en skryf.

Ek ek gaan plant! Abelias, seloums, vlasse, heilige bamboes, speldekussinkies, Knysna varings en iceberg rose voor my venster. Ook just Joey rose. Al die plante wat ek liefhet.

O ja! Ook ‘n boom. ‘n Elix. In hom wil ek vrugte hang om voëls te lok. Natuurlik moet ek ook genoeg voëlbaddens insit…Mmm baie planne!

Hier is nog foto’s:

Ek en die drie diertjies gaan beslis lekker snoes, dam toe stap en tuinmaak. En baaaaie tee drink saam met die goue vroue. Op die stoep. Gesels en teedrink maak mos die lewe lekker!

Rebus, Snoesie en geesgenote

laat my hart tevrede klop. Ek weet hier gaan fantasie my saam met feetjies laat dans!

Woordspeletjie

Hier is ‘n lekker uitdaging:

Letters: b,l,k,k,s,t,e,i,o,u

Skryf die lys letters bo aan ‘n skoon folio. Kyk dan hoeveel woorde jy met hierdie ry letters kan vorm.

Jy mag elke letter net een keer in ‘n woord gebruik. Behalwe natuurlik k wat herhaal word in die lys.

As dit vir jou lekker was, kan jy die letters verander en ‘n nuwe raaisel begin.

Lekker manier om kinders ook besig te hou. Doen dit so saam-saam.

Lekker woorde bou!

Saamwees

Scrappy, Ek is bly hierdie Maandag se wasdaguitdaging is oor opgewondenheid!

Daar is groot opgewondenheid by my dat ek weer na 6 weke se isolasie my twee dogters, skoonseun en kleinseun kon sien.

Ons het drie nagte oorgeslaap. Die saamwees was kos vir my siel.

Ons het gepraat tot ons nie meer geweet het wat om volgende te sê nie.

Ons saamwees beteken saam rondsit van vertrek tot vertrek. Elkeen kry ‘n beurt om tee of koffie te maak. En die klomp introverte praat soos ekstroverte.

Hulle vertel van werk en velbehandelings, hulle vriende, huisverbeteringe en opvoeding.

Ek vertel van my kinderverhale en Rebusfontein. Hulle dink Rebus is te oulik!

Waaroor ek so ‘n lekker gevoel om my hart het, is dat kleinseun uit sy eie nou liefde wys vir Oupa en Ouma. (Hy word Mei 3)

Daardie drukkies is om van te swymel! Hemels. Sagte ou lyfietjie. Hy het Sondagoggend lank by my in die bed kom lê en my arm en hand vasgehou. Ai…

Toe moet ek opstaan, want hy wil “oats” hê. Terwyl ons wag vir die pap om gaar te word, het ek weer ‘n stywe druk om die een been gekry.

Niks, niks kom daarby om in vrede saam te kuier nie. Ons kan lekker verskil ja, maar 98 persent van die tyd is dit net hierdie salige, tevrede, lui saamwees in stadige aksie!En dit maak my lewe mooi, spesiaal en die moeite werd!

Toe ons gister moes ry, was ek so hartseer vir die ou kleintjie se part, want toe ons sê ons moet ry het hy net geskree:”Nee!” Sy Mamma het hom opgetel en baie mooi verduidelik, maar daardie ogies het ongelukkig gebly. Ai!

Gelukkig sal Ouma nog lank op daardie drukkies kan teer!

Rebusfontein!

Net toe Abby-kat se gekerm die tier in my wil-wil omkrap, sien ek die aanwysingbord: Rebusfontein.

Ek is gou daar. Stop by Christa, wat baie bly is om my te sien, maar meer opgewonde is oor die verrassing wat op ons almal wag.

Ons draf-stap tot by die ander. Una stel my aan die goue vroue bekend. Ons groet vrolik en gesels soos ou geesgenote. Ek is opgewonde.

Kan mens so gelukkig wees om geesgenote te ontmoet? Wonderlik. Dit is net wonderlik. Geesgenote is bitterskaars!

Ons kry ‘n koei wat pragtig geverf is. Almal fluister dat dit seker Seegogga se werk is. En ons skaterlag! Dit moet ‘n baie ydel koei wees wat stilgestaan het om so kleurvol geverf te word. Met ‘n kyk van stille trots in haar oë kyk koeitjie ons aan.

Twinkle, my yorkie, draf om die bont gedierte en blaf en dreig en knorrrr. Geen respek vir kuns nie. Maar die koeitjie, wat so mooi voel, kyk haar met ‘n hooghartige kyk aan:

“Jou harige brak! Jy kan gerus ook iets aan jou vervelige voorkoms laat doen!”

Ek tel my harige brak op en wil, soos my gewoonte maar is, net aan die kunswerk vat. ‘n Goue vrou met ‘n verfkol op haar wang waarsku die verf is nog nat. Dit is seker Seegogga. Sy het drome in haar oë. Seker van al die mooi wat sy nog moet verf!

Ek voel tuis. Kreatiewe mense wat my omring. Wat meer kan ek vra van Rebusfontein?

My rebushuisie

Ek het ‘n grondplan vir my huis gekry. Die stoep ontbreek nog, maar ek wil ‘n groooot stoep hê waar ek kan skryf en tee drink saam met die goue vroue. Die stoep moet ‘n glasbladstoof en groooot ketel hê. Sodat ons daar plaatkoekies en pannekoek kan bak vir die tee.

Daar moet op die stoep geskryf word ook – terwyl my drie diertjies so om my lê.

Omdat ek op die stoep gaan leef, moet die huis baie eenvoudig wees.

Die deel wat doodgetrek is, word kombuis. Bo in die middel word deel v d woonkamer. Nee, word die ontbythoekie! Of tee vir twee hoekie. Blink plan.

Alles i d woonkamer en kombuis is oopplan. So, ‘n paar mure moet plat. Verder moet die woonkamer Noord-Oos wys.

Natuurlik moet ons nie vir Boksie, my kar vergeet nie. Hy moet ‘n afdak kry aan die suidekant.

Ek verjaar op 7 Februarie. Wonder of ‘n nommer 7 erf oop is? Sewe is beslis ‘n groot seën vir my. Ek is ‘n baie geseënde mens.

Die groot trek na Rebusfontein

My kar is amper gepak. Moes net eers die diere kosgee. Daarna het Abby-kat net verdwyn!

Ek het vreeslik na haar gesoek. Sy kruip weg as daar ‘n pakkery is. Sy haat dit om kar te ry en gaan nou seker kerm tot op Rebusfontein .

Charlie die labrador is meer as opgewonde oor die rit. Hy sal voor sit. Twinkle die yorkie blaf aanhoudend. Baie bang sy moet agterbly. Maar sy is verniet bang. Sonder die drietjies gaan ek nêrens.

Toe alles en almal ingepak is, ry ons. Ek sing hoe ry die boere sit-sit so. In tenoor, in sopraan, soos ‘n 5-jarige. Twinkle begin vir my blaf omdat ek haar ore seermaak.

Ek swyg ‘n rukkie, maar begin neurie: “Ek’s ‘n dapper muis” omdat ek dapper voel dat ek die lang rit vrou-alleen gaan aanpak.

Ek druk ‘n blokkie sjokolade in my mond. Die ander blokkies lê reg om te gryp. Moes seker meer padkos ingepak het, maar wat, ek vier mos ‘n groot ding.

Daar begin Abby se gekerm nou. Die honde hou hulle doof en slaap. Ek gaan my doofhou, sing en sjokolade eet tot op Rebusfontein…