Afrikaanse stories en insigte
| Waarheid (San Dreyer) |
| Waarheid is gehawend en vinnig |
| hier by my verby – |
| haar klere was in slierte |
| en amper afgeskeur |
| soos wat daar grypend probeer is |
| om haar te keer. |
| Sy het skamel deur die strate genael |
| om iewers net ‘n deurbraak te kry |
| om net te kan sê: |
| “Hier is die bewyse |
| niemand kan dit weerlê.” |
| Maar, sy is gearresteer |
| voor die hof gedaag… |
| Die vonnis is lewenslank – |
| vir al die leuens wat sy versprei. |
Scrappy se Maandaguitdaging My nr. 2
Koershou is vir elkeen seker iets wat jy vir jouself uitwerk. Ek moet maar hard werk aan my koers hoor. Dit is ‘n kwessie van moenie skrik nie, bly net rustig, niks hou vir altyd aan nie.
Ek kry hierdie siklusse waarin ek nie aan die slaap kan raak nie, wel aan die slaap raak, dan 3:15 weer wakker word, nie kan slaap nie, seker so 5:uur weer aan die slaap raak. Dit hou so twee weke aan. Niks help daarvoor nie. Die gevolg is ek is dan lus vir niks. Krap dan so traag-traag hier en daar.
Nou vertel my kinders dit is te veel kortisol wat veroorsaak word deur te veel skermtyd. So, mammie is nie op die foonskerm vanaf 7:30 nie. Lees nou weer boeke. Het 12 boeke gaan koop by ons DBV. R5.00 vir een. Sien, boeklees help vir alles. Ek word selfs vaak na ‘n halfuur!
Om koers te hou as jy vir niks lus is nie, verg intensiewe aanhoudende binnegesprek. “Dit sal verbygaan, dit sal weer beter word, lees dan as jy lus is vir niks.”
Hierdie laaste twee weke het ek oor die ekonomie en kultuur van Denemarke, Ysland en Groenland gelees. Daarna skermskote geneem van die planeet se mooiste watervalle, mooiste strande, mooiste klein dorpies en so aan. My siel gevul met die mooi van hierdie aarde! Ek het omtrent getoer! En dit was goed vir my. My man het ook lekker geluister na my toere.
Saterdag het ek “uitgepass” en vreeslik geslaap. Gisteraand het ek van 7:30 af die boeke opgeneem, 09:30 gaan slaap en goed geslaap. Weet nie van vannag as ek vandag so lank op die skerm was nie. Ek skryf al die hele dag. Gaan na hierdie skryfstuk die skerms toemaak. Ek wil net die volgende foto’s deel:
Ek het so 18 maande terug die wonderlikste speelding ontdek: plakkers of dan “tickers” soos Seuntjie dit noem. Wat ‘n wonderlike vreugde vir hom en my.
As hy plakkers sien is hy in die wolke. Hy kry ‘n bal, trok of kolf – selfs die yskasdeur en begin plak en konsentreer en laat waai met toewyding.
Toe hy kleiner was het hy sy bene, arms en voete elk met ‘n plakker versier. Ouma en Oupa word ook beplak. Dit is Ouma wat die plakkers op die voorkop en wange plak! Ag, dis vir hom te lekker. Oupa se foon en rekenaar het ook plakkers op. Plakkers is ons ding met seuntjie. Die gewildste is altyd die smileys. Hulle koop ek by PNA en Crazy Stores.
Crazy Stores het ook boeke met temas en dan plakkers en spasies wat die buitelyn van die plakker vorm. Dan moet Seuntjie mooi dink waar kom ‘n plakker. As hy wys waar plak Oumie dit daar. Party keer dan vra ek hy moet nog ‘n huisie soek die huisie wat hy gewys het is nie hierdie trok se huisie nie.
‘n Nuwe boek by Crazy Stores het net verskillende prente (pragtig!) met elk ‘n tema en ‘n klomp plakkers wat by die tema aansluit. Dan haal ek ‘n plakker af en vra hy moet dit plak. Op een bladsy plak hy toe al die hondjies op die gras en die vlinders by die blomme. Toe merk ek van die woefies se voete is nie op die gras nie. Seuntjie het dadelik verstaan en die honde se voetjies op die gras begin sit.
Links bo in die prent is die bekendeTower plakkers. Ek kry dit by PNA. Lekker goedkoop. Hulle het per pak interessante kleure en geometriese vorms. Ons vat byvoorbeeld die geel pak en plak vandag net geel om die kleur geel te leer.
Die middelste foto bo is die boek wat tonele bevat met bypassende plakkers. Regs bo het Seuntjie sy eie keuse gemaak waar die plakkers moet kom.
in die middel regs het Seuntjie sy ballon probeer toeplak. Oupa is ook vol plakkers!
Die groot foto is ‘n groot gunsteling met plakkers van babas wat jy by die mamma plak.
Ek wil nog ‘n tipe aandenking maak van my en kleinseun se “tickertyd”. Die skryfstuk is darem ‘n goeie begin. Hoop dit het ‘n paar oumas laat regop sit om te beplan om te gaan “tickers” koop.
Gee daardie aanmoediging, daardie kompliment. Waarom nie?
Wees die groter gees, die sterker een. Die een wat fyn ingestel is op wat sy medemens regtig nodig het. Waarom nie?
Wees die een wat niks terugverwag nie – want jy weet jou beloning is groot genoeg:
Jou beloning is om te weet jy het vir iemand iets beteken. Jy het raakgesien dat hy probeer. Hy gaan dit baie lank onthou.
One day I asked an African girl, Nomsa, with a very light complexion from which culture she was. I thought maybe Xhosa for they have light complexions but lived in the Cape, but we were from Mpumalanga.
“No Mam I don’t know. My father is black. My mother is white. They live in Swaziland. I live with other people. I don’t know what I am. I am just a nothing.”
That honest answer touched my heart. That afternoon I wrote a poem and prepared a lesson to teach learners they are good enough.
The following day was poetry day. My learners in all my classes heard that God made a miracle when He made them. For nine months he carefully made this wonderful person. When the little wonder was born God thought it was beautiful, perfect and – good enough!
After I brought this message to the class in which Nomsa was the bell rang and they started packing their books. Nomsa started to sing:
“I am good enough, I am good enough.”
She walked out of the door – then sang very loudly that she was good enough. I went outside the class and watched her as she went down the corridor repeating all the way:
“I am good enough… I am good enough…”
She was hopping and skipping as far as she went!
By the end of that year I left for another school. I always wanted to teach first language and another school offered me such a post.
It is ten years now and I still remember the impact the learners of that school made on my life. And I know it made me grow. It made me a better person.
Die les kon nie begin nie. Die graad tiens het in die hoek bly staan. Elkeen het ’n beurt gemaak om te lees wat op die bank in die hoek staan. Dan gepraat oor wat hulle gelees het. Bekommerd gelyk. Ek het gewag en gewag… Toe ek vra wat aangaan, het een van hulle gesê dat iemand wat by daardie bank sit, wil selfmoord pleeg. Die persoon het elke dag iets daaroor op die bank geskryf…
Ek het die boodskappe gaan lees. ‘n Desperate siel het ons gesmeek om hulp al het dit gelyk of die besluit finaal was. Iemand wat nie meer uitkoms gesien het nie, wou hoor of ons saamstem.‘n Tiener wat eintlik die lewe moet liefhê! Die boodskappe het volgens die kinders al ‘n week aangehou. Ek sou moes uitvind wie daar sit. In dieselfde klas het die bank leeg gestaan. Die ander klasse? Wie sit daar? Ek het almal wat daar sit, probeer oproep, maar my brein wou nie onthou nie.
‘n Week kan ‘n lang tyd wees vir ‘n desperate persoon. Dit was baie dringend dat ek die saak aan die jeugwerkers raporteer. Ons skool was in die bevoorregte posisie om borge te hê wat salarisse betaal het aan twee opgeleide jeugwerkers wat tieners met probleme bystaan. Hierdie mense was jonk en merkwaardig in wat hulle doen!
Deur die dag het ek in elke klas gekyk wie in daardie hoek sit. Omdat ek baie met depressie te doen het, herken ek veral die lewelose oë. Ek was seker die oë sou die leerder aan my uitwys!
Dit was ook daardie dag Valentynsdag! Rooi en harte oral. En natuurlik was dit georganiseerde chaos. In een van my afperiodes kom ‘n tiener vra of ek ook ‘n hartjie op my wang geverf wil hê – daar is so baie gesigverf oor hulle weet nie wat om daarmee te doen nie. Oorvloed harte. Oorvloed rooi verf!
Ek het dit versigtig van die hand gewys, haar gevra of sy nie vir my ‘n ander guns sou doen nie. Wou sy nie op die bank in die hoek gaan graffiti nie? Sy moet ‘n rooi hartjie maak en dan verf: “Jesus het jou baie lief. ”Sy doen dit en dartel vrolik en vol liefde uit. Toe ek na die graffiti kyk is ek opgewonde. Dalk troos dit die ongelukkige kind wat wil selfmoord pleeg.
Toe sy die laaste periode by haar bank staan, het ek geweet dis sy. Die oë het alles gesê: alleen teen dit wat haar so desperaat maak. Ek gee klas. Gee dan klaswerk en stap deur die banke tot by die hoek. Kyk voor op ‘n paar kinders se skrifte na hulle name en dan na haar naam. Ek stap verder. Kyk dat almal werk.
Ek gee die naam en graad aan ‘n jeugwerker. Vertel die hele storie. Sy belowe sy gaan die saak ondersoek. Sy lyk ook bekommerd. Terwyl ek uitstap bel sy al die skool se kantoor om uit te vind in watter klas die dogter op daardie oomblik is.
Na ‘n week kry ek terugvoer. Die jeugwerker kry my gedurende pouse op die terrein waar ek diens doen. Die dogter is by haar ouers weggeneem omdat die pa haar gemolesteer het. In pleegsorg het die nuwe pa dieselfde gedoen. Die kind was desperaat en het nie geweet hoe om uit die nuwe situasie te kom nie. Sy het ook niemand vertrou nie. Baie vir ‘n sestienjarige om te hanteer! Gelukkig het die jeugwerkers nie gehuiwer om in te gryp nie. Gelukkig het sy die geleentheid aangegryp om met hulle te praat – om hulle hulp te aanvaar. Sy kon nuut begin en sy het. Sy is uit pleegsorg geneem en in die koshuis geplaas.
Dalk het iemand vir die dogter gesê ek het die saak aangemeld. Op ‘n dag het sy net ‘n skoolbank reg langs my lessenaar getrek en die res van die jaar daar gesit. En daagliks gesê sy is baie erg oor hierdie juffrou. Uit haar eie vir my gaan tee haal, met my gesels en my gehelp met klein takies. Sy was gelukkig. Sy het uitgereik. En die lewe was terug in haar oë.
Ek het hierdie stories lank terug geskryf. Hulle is werd om te deel. Hulle is in Engels omdat ek dit op ‘n stadium op ‘n Engelse groep gesit het.
The grade twelves had their fourty days one year. The day started bad and even today it is one of my worst days.
My class was close to the boys’s bathroom. They smoked so much in there the smell overwhelmed me in my class.
That morning I went to that bathroom. I shouted from the door:
“I am coming in! You better get out of here!”
One by one they came out. Then I walked in. The one door was closed and locked. I hammered on the door. Waited. Hammered. At last a boy opened. A boy with glassy eyes and an embarrassed grin. So high the sky was low. I marched him to the principal.
Back in my class I just sat. Staring. Those glassy eyes haunted me.
Later that day, just before break, I had no class. A girl came in and gave me a gift. A book of poems. I was touched and very glad. I like short stories, but I prefer poems.
Later that day I on my way to the office I found a girl crying. Through sobs she told me that she just had found her friend lying passed out on the floor in the bathroom. She took her to the sick room.
The teachers took care of the friend, but told her to leave. She was terribly scared her friend had died. She begged me to go and see if the friend was alright.
I walked to the sick room. A teacher was just leaving the room. She told me the girl said she took a bottle of tablets. She refused to tell them what she took. They did phone the mother.
I entered. The girl was just lying there. Her eyes were shut. She refused to speak. A desperate silence filled the room. I also asked what she took. No answer.
Suddenly the door flung open.
“What nonsense is this?”
The mother glared at us, turned to the child and shouted:
“Get up!!” No reaction.
“I said get up!”
“Get up Veronica! I am talking to you!”
This was so horrible that I today still hear that voice – and get that feeling of dispair.
She grabbed the unconcious child and dragged her out of the room and down the hall to the front door. Not once did she look at us or asked for help.
This action left me astonished and empty on another level. But what bugged me the most was that it was this poor girl who gave me the gift that morning.
More disturbing was the thought that she did not want to tell the name of the tablets because she realy wanted to die.
Very disturbing indeed.
Apparently the mother took the girl to hospitable. I do not know the story, but yes she did. The girl came to visit me one day during break. She looked well, but sad. She told me her kidneys were damaged, but she was fine. The sadness in her eyes told the story about her real state of mind.
Omdat ons in ‘n verhouding met God staan, is dit ‘n vraag waaroor ons moet nadink. ‘n Vraag wat beantwoord moet word.
Die verhouding kan nie net van God se kant af kom nie. Ons moet ook ons liefde bewys – op ons beperkende, menslike manier. Die beperkinge moet ons nie afsit om ons liefde te betuig nie. Dit gaan oor jou gesindheid – om graag vir God te WIL wys dat jy hom liefhet. Die gesindheid hier is: graag wil!
Met my hele verstand glo ek die volgende is wat God van ons verwag:
Ons moet kies, KIES! om ons oor te gee aan die Heilige Gees. Kies om vir God te vra dat die Heilige Gees besit sal neem van ons wil, ons begeertes, ons keuses en ons besluite. En dit is nie genoeg nie. Ons moet ook ook kies om te vra dat Hy besit sal neem van ons gedagtes, woorde, emosies en dade. Ja, ons hele boonste verdieping! 😀😀😀 As ons daagliks kies om al hierdie dinge vir God te gee om oor te neem en te bestuur wys ons ware liefde aan God!
DUS: Nooi die Heilige Gees om dit alles vir jou te bestuur soos God dit wil hê. Dít is ‘n ware liefdesbetuiging aan God. Jy hou jou nie slim nie. Jy nooi elke dag vir God om jou te bestuur. Waar kom ek aan hierdie gedagte? In Galasiërs 5:16!
Groei
| Moet jou nie aan die afgode |
| van jou vrees en seer bind |
| nie aan die pyn van verwerping |
| ook nie aan jou ontnugterings nie, my kind. |
| Los dit wat jou blind laat maal |
| agter jou pyn aan. |
| Weet dat daar soms |
| ‘n winter kom |
| wat met kil kloue |
| die lewe om ons |
| in ons stroop! |
| Maar, soek in die ontnugtering |
| in daardie pyn en lyding – |
| sóék die wysheid daarin te vind |
| vind só jou groei, my kind. |
Tema:
Die spreker moedig sy kind en ook die leser aan om nie vir ewig te rou oor die ontnugtering en pyn wat die lewe bring nie, maar geestelike groei en wysheid daaruit te bekom.
Jy kan oor jou seer skryf. Dit gee afstand op die seer, objektieiteit, perspektief, aanvaarding en genesing.
As jy op ‘n privaat plek oor jou seer wil blog, volg hierdie stappe:
Verdeel jou skrywe so:
1. Hoe voel ek?
2. Wat was die sneller?
3. Wat het met betrekking tot die sneller in die verlede gebeur? Hoe het ek elke keer gevoel?
4. Wat was my aandeel daarin? Hoe laat dit my oor myself voel?
5. Hoe gaan ek die gebeure logies beredeneer?
6. Hoe gaan ek die gebeure klassifiseer in my brein:
6.1 Goeie les in verhoudings.
6.2 Geleer wat is regtig belangrik om ‘n pad te stap met iemand.
6.3 Dit moes gebeur het om my iets van myself te leer.
6.4 Dit ‘n fase in ‘n groeiproses.
7. Hoe gaan ek myself en al die betrokkenes vergewe?
8. Wat gaan ek doen as ek vergewe het?
Ek het jare terug so ‘n kurus gedoen by ons predikant. Mag dit jou wonderlik help!
